به گزارش خبرنگار گروه اقتصادی پایگاه خبری تحلیلی «عصرهامون»، صنعت پرورش میگو به عنوان یکی از بخش‌های امیدبخش اقتصاد دریامحور، پتانسیل‌های فراوانی برای توسعه در مناطق ساحلی کشورمان دارد.
این صنعت، علاوه بر تولید پروتئین سالم و با کیفیت، می‌تواند به ایجاد اشتغال پایدار، ارزآوری و توسعه اقتصادی مناطق ساحلی کمک شایانی نماید. شهر چابهار به واسطه موقعیت جغرافیایی استراتژیک، دسترسی مستقیم به آب‌های آزاد دریای عمان و پتانسیل‌های اقلیمی منحصر به فرد، از جمله مناطقی است که می‌تواند نقش کلیدی در توسعه صنعت پرورش میگو در کشور ایفا کند.
با توجه به اهمیت این موضوع و ضرورت بررسی عمیق‌تر ابعاد مختلف آن، گفتگویی تفصیلی با اشکان اژدری، رئیس مرکز تحقیقات شیلاتی آب‌های دور، انجام شد.
وی با تکیه بر تحقیقات انجام شده و فرصت های پژوهشی پیش رو، به تبیین پتانسیل‌ها، شناسایی چالش‌ها و ارائه راهکارهایی برای بهره‌گیری از فرصت‌های موجود در زمینه پرورش میگو در چابهار پرداخت.
با توجه به اینکه پرورش میگو غالباً در سواحل و در منابع خاکی که قابلیت کشاورزی ندارند انجام می‌شود و به عنوان یک پروتئین سالم به بازار عرضه می‌گردد، از نظر شما، مهمترین مزیت‌های چابهار برای این صنعت چیست؟
یکی از مهمترین فاکتورهای موفقیت در صنعت پرورش میگو، دسترسی به منبع آبی مناسب است. پرورش میگو نیازمند آب شور با کیفیت بالا و به میزان کافی است. در این راستا، استان سیستان و بلوچستان از یک مزیت بسیار برجسته و حیاتی برخوردار است که آن، دسترسی به یک منبع بی‌کران آب شور از طریق سواحل مکران و دریای عمان است. این حجم عظیم آب، اطمینان از تأمین مداوم و پایدار آب مورد نیاز مزارع پرورش میگو را فراهم می‌آورد.
در بسیاری از مناطق ساحلی دیگر کشور، به دلیل محدودیت منابع آبی، پدیده‌هایی نظیر خشکسالی‌های فصلی یا سالانه، و همچنین فرسایش سواحل، دسترسی به آب شور با کیفیت ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد و این خود می‌تواند موجب بروز مشکلاتی در فرآیند تولید شود. اما در سواحل استان سیستان و بلوچستان، به یمن همجواری با اقیانوس هند، ما با چنین محدودیتی مواجه نیستیم و این یک مزیت استراتژیک کلیدی محسوب می‌شود.
علاوه بر این، زمین‌های مناسب برای احداث مزارع پرورش میگو در این استان، عمدتاً در مناطقی واقع شده‌اند که از نظر کشاورزی سنتی، ارزش اقتصادی کمتری دارند. این امر به ما امکان می‌دهد تا از اراضی غیرقابل کشت برای فعالیت‌های اقتصادی مولد استفاده کنیم و از منابع محدود زمین‌های حاصلخیز برای مصارف دیگر بهره ببریم. این رویکرد، به نوعی استفاده بهینه از منابع و جلوگیری از تداخل با سایر بخش‌های اقتصادی را تضمین می‌کند.
- نویسنده : نظیر آرمیده
- منبع خبر : عصر هامون
